Synod wkracza w nową fazę. W czwartek 27 października opublikowano dokument roboczy etapu kontynentalnego. W wersji oficjalnej dostępny jest w pięciu językach: włoskim, francuskim, angielskim, hiszpańskim i portugalskim. Pojawiło się także tłumaczenie w j. polskim. Niestety, automat Google nie zawsze wiernie oddaje treść dokumentu. Ważnego nie tylko dla tych, którzy wezmą w nim udział. Także dla chcących kontynuować proces, zapoczątkowany przed kilkoma miesiącami w parafiach, ruchach i wspólnotach.
Kluczem dokumentu są dwa teksty biblijne. Tytułowy, z Księgi proroka Izajasza (Iz 54,2) i krótki fragment z Listu do Filipian: „To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie. On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi” (Flp 2,5-7).
Po liczącym sześć stron wstępnie czytelnikowi zaproponowano cztery rozdziały:
- Doświadczenie drogi synodalnej (nasiona, owoce i chwasty drogi);
- Słuchanie Pisma świętego;
- W kierunku Kościoła synodalnego – misja (przyjazne słuchanie; bracia i siostry posłani; komunia, uczestnictwo i współodpowiedzialność; kształt synodalności; życie synodem i liturgia);
- Kolejne kroki (droga nawrócenia i reformy; metodologia etapu kontynentalnego).
Wspólnie przeżyta godność
Pierwszy rozdział jest – jak deklarują autorzy – czymś więcej „niż tylko prostą relacją z tego, co się wydarzyło, ale opowiada w świetle wiary o doświadczeniu synodalnym przeżytym dotychczas. (…) Nadaje mu profil, przedstawia napotkane trudności i najważniejsze owoce, identyfikując kamienie węgielne tego, co stanowi autentyczne zbiorowe doświadczenie wiary chrześcijańskiej. (…) [We wspólnym doświadczeniu synodalnym] ujawnia się głębokie, ponowne sięgnięcie po wspólną godność wszystkich ochrzczonych. To autentyczny filar Kościoła synodalnego i fundament teologiczny jedności, która jako jedyna zdolna jest stawić opór zepchnięciu w ujednolicenie. Dzięki temu możemy nadal promować i dobrze wykorzystać różnorodność charyzmatów, jakie duch Święty z nieprzewidywalną obfitością wylewa na wiernych” (DTC 9).
Część druga, rozwijająca kluczową dla dokumentu ikonę namiotu, przywołuje doświadczenie Exodusu, gdy naród wybrany mieszkał w namiotach i żył nadzieją powrotu do ziemi obiecanej. Aby do tej radości się przygotować trzeba – jak mówi Izajasz – najpierw rozszerzyć tkaninę namiotu tak, by mogła „chronić także tych, którzy są poza jego przestrzenią, ale czują się wezwani, by do niej wejść”. Trzeba przygotować liny, chroniące przed uderzeniami wiatru i szpilki, „zakotwiczające konstrukcję do podłoża i zapewniające jej solidność, ale i zachować zdolność do przemieszczania się, gdy namiot trzeba rozłożyć w innym miejscu”.
Dar relacji bogatszych…
„Rozszerzenie namiotu wymaga przyjęcia do niego innych, zrobienia miejsca dla ich różnorodności. Wiąże się to z gotowością, by umrzeć dla siebie z miłości, by ponownie odnaleźć się w i poprzez relację z Chrystusem i z bliźnimi: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity” (J 12,24). Płodność Kościoła zależy od przyjęcia tej śmierci, która jednak nie jest unicestwieniem, ale doświadczeniem całkowitego opróżnienia się z siebie, aby zostać wypełnionym przez Chrystusa za pośrednictwem Ducha Świętego. Jest więc jest procesem, dzięki któremu otrzymujemy dar relacji bogatszych i więzi głębszych – z Bogiem i między sobą.
To jest doświadczenie łaski i przemienienia. Dlatego apostoł Paweł zaleca: „To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie. On, istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi” (Flp 2,5-7). Pod tym właśnie warunkiem członkowie Kościoła, każdy/-a z osobna i wszyscy razem, będą mogli współpracować z Duchem Świętym w wypełnianiu misji powierzonej przez Jezusa Chrystusa Jego Kościołowi: jest to akt liturgiczny, eucharystyczny” (DTC 28).
Spojrzenie w przyszłość
Kolejny rozdział analizuje słowa kluczowe dla drogi synodalnej:
- Słuchanie rozumiane jako otwartość na przyjęcie postawy Boga, nieustannie słuchającego swojego ludu.
- Misja, będąca głoszeniem oblicza Boga, troszczącego się o człowieka do tego stopnia, że oddał zań swoje życie.
- Uczestnictwo i współodpowiedzialność ochrzczonych za misję Kościoła, wynikające ze wspólnej godności chrzcielnej.
- Komunia, wynikająca z uczestnictwa i misji, polegająca na tworzeniu struktur i instytucji, „zamieszkałych przez osoby odpowiednio uformowane i podtrzymywanych przez żywą duchowość”.
- Liturgia, „zwłaszcza eucharystyczna, źródło i szczyt życia chrześcijańskiego, gromadząca wspólnotę, czyniąca ją namacalną, umożliwiająca uczestnictwo i odżywiająca pęd ku misji za pomocą Słowa i sakramentów”.
Czwarty rozdział jest propozycją spojrzenia w przyszłość. Odwołuje się do dwóch poziomów. Duchowy kierunkuje na horyzont nawrócenia misyjnego. Metodologiczny wyznacza kolejne kroki na etapie kontynentalnym. Temu spojrzeniu towarzyszy modlitwa:
„Panie, cały swój Lud zgromadziłeś na Synodzie!
Dziękujemy Ci za radość, doświadczaną przez tych, którzy zdecydowali się wyruszyć w drogę, by przez rok słuchać Boga oraz braci i siostry w postawie przyjęcia, pokory, gościnności i braterstwa.
Pomóż nam wejść na ten etap jak na „ziemię świętą”.
Przyjdź, Duchu Święty: bądź przewodnikiem naszej wspólnej drogi!”
***
Sięgnij do innych tekstów autora.
Jeśli podoba Ci się nasz portal i chcesz, żeby dalej istniał i się rozwijał możesz nas wesprzeć na PATRONITE.
Ksiądz katolicki, proboszcz parafii w Skrzynkach, redaktor portalu wiara.pl